navigation

Domowy Kościół

Krąg DK p.w. św. Katarzyny ze Sienny:

today 4 marca 2017
Krąg DK p.w. św. Katarzyny ze Sienny:
Krąg DK p.w. św. Katarzyny ze Sienny:

Krąg Domowego Kościoła Ruchu Światło-Życie
p.w. św. Katarzyny ze Sienny:

Początki kręgu Domowego Kościoła w naszej parafii sięgają roku 1999. Wówczas ks. Tadeusz Włoch, ówczesny wikariusz w naszej parafii, zaprosił rodziny z Krzemienicy tworzące krąg Domowego Kościoła. Ks. T. Włoch wcześniej był moderatorem tego kręgu. Uczestnicy kręgu z Krzemienicy przedstawili nam swoją pracę w Ruchu Światło-Życie i zapoznali nas z działalnością Domowego Kościoła ruchu oazowego. W naszej parafii zgromadziło się na tym spotkaniu osiem par małżeńskich, z których cztery podjęły decyzję zawiązania kręgu Domowego Kościoła w Leżajsku.

Pracę formacyjną rozpoczęliśmy we wrześniu 1999 roku. Parą pilotującą powstały krąg byli małżonkowie Danuta i Jan Pinderscy z Sarzyny. Oni to przez cały rok uczestniczyli w naszych spotkaniach. Przekazywali nam istotne informacje o Ruchu Światło-Życie oraz o Domowym Kościele. W ciągu pierwszego roku formacji zapoznaliśmy się z siedmioma zobowiązaniami jakie podejmują rodziny Domowego Kościoła. Należą do nich:

  • dzielenie się życiem w kręgu;
  • modlitwa wspólna;
  • modlitwa osobista;
  • modlitwa małżeńska;
  • modlitwa rodzinna;
  • dialog małżeński;
  • coroczne rekolekcje.

Wprowadzając zobowiązania w codzienne życie, tworzymy regułę życia opartą o życie sakramentalne. W ten sposób chcemy stworzyć klimat prawdziwej wiary w naszych domach i chrześcijańskiego wychowania naszych dzieci. Ruch nasz jest bowiem darem Ducha Świętego dla Kościoła, opartym na duchowości małżeńskiej i wzajemnej pomocy (wspólnocie).

W drugim roku pracy (2000/2001) moderator kręgu, ks. T. Włoch, podjął decyzję o powtórzeniu i utrwaleniu pracy pierwszego roku, gdyż w kręgu nastąpiły zmiany. Animatorami kręgu zostali wybrani Dorota i Zdzisław Klimczakowie. Posługę pełnili przez dwa lata formacji. W czerwcu 2001 r. decyzją Ks. Abp Józefa Michalika, ks. Tadeusz Włoch został przeniesiony z naszej parafii.

W trzecim roku formacji (2001/2002) opiekunem kręgu był ks. Mirosław Dubiel, wikariusz w parafii Leżajsk-Fara. Krąg zaś liczył trzy rodziny. Posługę animatorów pełnili Dorota i Zdzisław Klimczakowie. W czerwcu 2002 r. ks. Mirosław Dubiel za pozwoleniem Ks. Abp, Metropolity Przemyskiego, został oddelegowany do pracy misyjnej w Afryce.

Od września 2002 r. do czerwca 2006 r. duchową opiekę nad Kręgiem Domowego Kościoła p.w. św. Katarzyny ze Sienny sprawował moderator – ks. Jerzy Gałązka.

Rok duszpasterski 2002/2003 rozpoczęliśmy od trzydniowych rekolekcji zamkniętych w Ośrodku „Nadzieja” na Wybrzeżu k. Dubiecka. Łaska udzielona przez Boga podczas tych rekolekcji pomogła nam przełamać wewnętrzny kryzys i podjąć na nowo trud formacji. Rekolekcje skupiły się wokół tematu „Rodzina Domowego Kościoła domem, do którego wstępuje Jezus jak do Domu przyjaciół w Betanii”. Cały rok duszpasterski 2002/2003 poświęcony był duchowości małżeńskiej. W trakcie oazowej formacji rozważaliśmy te fragmenty Pisma Świętego, które dotyczyły duchowości małżonków. Posługę animatorską pełnili Anna i Stanisław Murdziowie. Następnie dołączyły do Kręgu dwie nowe pary małżonków: Anna i Antoni Mazurowie oraz Eugenia i Stanisław Decowie.

W roku duszpasterskim 2003/2004 posługę animatorską podjęli Danuta i Jan Piotrowscy. Od pierwszego spotkania jedna z par małżeńskich odeszła od wspólnoty Kręgu. W ciągu roku dołączyły zaś dwie pary małżonków: Elżbieta i Witold Krawczykowie oraz Krystyna i Marek Kwiecińscy. Spotkania formacyjne dotyczyły sensu formacji:

  • ciasna brama i wąska ścieżka jako symbole prawdziwej wewnętrznej formacji w odniesieniu do małżeństwa i rodziny w charyzmacie Ruchu Światło-Życie;
  • rola wiary żywej (choroba, śmierć Łazarza i postawa sióstr) w procesie formacji;
  • Niepokalana wzorem żony i matki w rodzinie Domowego Kościoła;
  • ojcostwo zakorzenione w Bogu (św. Józef);
  • motywy przyjęcia Jezusa Chrystusa do naszego małżeństwa i rodziny;
  • spotkanie w formie nabożeństwa przyjęcia Jezusa Chrystusa do małżeństwa w Święto Ofiarowania Pańskiego;
  • sens chrześcijańskiego trwania w Jezusie w zobowiązaniach małżeńskich (modlitwa małżonków, dialog, codzienna lektura Pisma Świętego);
  • umiejętność przyjmowania cierpienia i trudności w naszym życiu i ofiarowania ich Bogu;
  • Duch Święty Sprawcą jedności i umocnienia sakramentalnego małżeństwa;
  • wdzięczność i uwielbienie postawą modlitwy.

W roku duszpasterskim 2004/2005 animatorami Kręgu byli: Danuta i Jan Piotrowscy. Krąg składał się z sześciu par małżeńskich. A największym naszym skarbem był prawie codzienny udział we Mszy świętej – za to Bogu dzięki. W tym roku formacji podjęliśmy pogłębioną refleksję nad pierwszym prawem nowego życia: Bóg miłuje ciebie i ma dla twojego życia wspaniały plan. Spotkania formacyjne brały inspirację ze słów Bożych:

  • „Już was nie nazywam sługami, ale nazwałem was przyjaciółmi” (J 15,15) – moja mentalność mentalnością sługi, czy przyjaciela Boga;
  • „Nie wyście Mnie wybrali, ale Ja was wybrałem” (J 15,16a) – realizacja powołania małżeńskiego w kręgu jest darem Boga;
  • „… przeznaczyłem was na to, abyście szli i owoc przynosili i by owoc wasz trwał” (J 15, 16b) – rodzicielstwo;
  • „Wy jesteście przyjaciółmi Moimi, jeżeli czynicie to, co wam przykazuję … To wam przykazuję, abyście się wzajemnie miłowali” (J 15,14.17);
  • „A skądże możesz wiedzieć żono, że zbawisz twego męża? Albo czy jesteś pewien, mężu, że zbawisz twoją żonę?” (1 Kro 7,16) – miłość małżeńska podstawą duchowości małżeńskiej;
  • „Co Bóg złączył, niech człowiek nie rozdziela” (Mt 19,6) – przysięga małżeńska;
  • „… jak Kościół poddany jest Chrystusowi, tak i żony mężom – we wszystkim. Mężowie, miłujcie żony, bo i Chrystus umiłował Kościół i wydał za niego samego siebie” (Ef 5, 24-25) – wierność miłości;
  • „… wybrałem was … aby Ojciec dał wam wszystko, o cokolwiek Go poprosicie w imię Moje” (J 15, 16c) – modlitwa w zbawczym planie Bożym;
  • „Nikt nie zapala lampy i nie umieszcza jej w ukryciu ani pod korcem, lecz na świeczniku, aby jej blask widzieli ci, którzy wchodzą” (Łk 11, 33) – świadectwo;
  • „W Chrystusie bowiem wybrał nas Bóg przed założeniem świata, abyśmy byli święci i nieskalani przed Jego obliczem” (Ef 1, 4) – powołanie do świętości.

W roku duszpasterskim 2005/2006 posługę animatorów podjęli Eugenia i Stanisław Decowie. Rozważania zaś skupią się wokół drugiego prawa nowego życia: Człowiek jest grzeszny i oddzielony od Boga i życia Bożego, dlatego nie zna i nie przeżywa Bożej miłości ani nie zna wspaniałego, Bożego planu, który Bóg posiada w odniesieniu do każdego człowieka.

Bardzo ważnym etapem formacji dla kręgów Domowego Kościoła są rekolekcje. Każda z par małżeńskich odprawiła w ciągu roku formacji przynajmniej jedne trzydniowe rekolekcje. W ostatnim roku formacyjnym uczestniczyliśmy w rekolekcjach tematycznych dotyczących Eucharystii (dwie pary małżeńskie), duchowości małżeńskiej (jedna para małżonków) i maryjnych (trzy pary małżonków). Również kilka par małżeńskich spoza naszego kręgu uczestniczyło w tego rodzaju rekolekcjach zamkniętych.

Duchowość Ruchu Światło-Życie

today 4 marca 2017
Duchowość Ruchu Światło-Życie
Duchowość Ruchu Światło-Życie
Przez duchowość należy rozumieć pewne zasady natury religijnej, o ile przenikają one i kształtują świadomość oraz postawy i relacje międzyosobowe.
1. Osobista relacja do Jezusa Chrystusa, Jedynego Pana i Zbawiciela.
Duchowość Ruchu Światło-Życie cechuje przede wszystkim personalizm chrystocentryczny, polegający na przeżywaniu swojego życia i powołania chrześcijańskiego jako bezpośredniej, osobowej relacji do Osoby Jezusa Chrystusa, Jedynego Pana i Zbawiciela. Wiara pojęta jako osobiste przyjęcie Jezusa, oddanie i poddanie Mu siebie, zjednoczenie z Nim w myśleniu i działaniu, musi zawsze inspirować życie wewnętrzne i zaangażowanie członków Ruchu Światło-Życie.
2. Poddanie się działaniu Ducha Świętego
Zjednoczenie z Chrystusem dokonuje się w Duchu Świętym, który jedynie może wzbudzić w nas wiarę i dążenie do oddania się Jezusowi przez bezinteresowną miłość – agape. Duchowość Ruchu Światło-Życie cechuje więc również otwarcie się na działanie Ducha Świętego i Jego dary – charyzmaty i w tym znaczeniu jest duchowością charyzmatyczną. Wyraża się przede wszystkim w pielęgnowaniu życia modlitwy osobistej i wspólnej przeżywanej jako osobiste spotkanie z Jezusem w Duchu Świętym.
3. Na wzór Chrystusa Sługi
Charakterystycznym momentem duchowości Ruchu Światło-Życie jest dążenie do zjednoczenia z Jezusem jako Tym, który jest Chrystusem – Mesjaszem – Pomazańcem, czyli Tym, który przyszedł, aby służyć i życie oddać dla wypełnienia woli Ojca i Jego planu zbawienia. W tym celu Jezus został namaszczony Duchem Świętym w myśl słów „Duch Pański spoczywa na Mnie, ponieważ Mnie namaścił i posłał Mnie, abym ubogim niósł dobrą nowinę, więźniom głosił wolność” (Łk 4, 18).
Ten biblijny obraz Chrystusa Sługi znajduje się w centrum duchowości Ruchu Światło-Życie i określa jego ideał formacyjny. Określa on powołanie członka Ruchu Światło-Życie jako powołanie do uczestnictwa w namaszczeniu Chrystusa Duchem Świętym dla dzieła ewangelizacji i wyzwolenia oraz budowania wspólnoty Kościoła. Wszczepienie w postawę Chrystusa Sługi przez namaszczenie Jego Duchem zapewnia Ruchowi Światło-Życie wewnętrzne i dynamiczne skierowanie ku wielkiej jedności planu Ojca w mocy bezinteresownej służby.
4. Ku Ojcu, przez Chrystusa w Duchu Świętym
Powyższa duchowość Ruchu Światło-Życie może być określona również jako duchowość trynitarna, ukazująca całościową wizję życia w Duchu Świętym, przez Chrystusa skierowanego ku Ojcu i Jego wszystko obejmującego planowi zbawienia. Przeżywanie swego życia i powołania w świetle tej wspaniałej wizji jest dla członków Ruchu Światło-Życie źródłem wewnętrznego pokoju, radości i niesłabnącej gorliwości apostolskiej.
5. Nierozdzielność światła wiary i życia z wiary
Praktycznie powyższa duchowość wyraża się w życiu Ruchu Światło-Życie w swoistym stosunku do Słowa Bożego. Słowo Boże, jako Światło rozjaśniające konkretne sytuacje życiowe i wyznaczające drogę postępowania, przyjmowane jest jako Słowo Życia, domagające się wcielenia w życie i poddania mu życia, w myśl słów Pana: „Kto idzie za mną, nie będzie chodził w ciemnościach, lecz będzie miał światło życia” (J 8, 12). Powyższy stosunek do Słowa Bożego wyraża znak – symbol FWS-ZWH, gdzie splecenie tych dwóch grecko-biblijnych słów Światło-Życie w formie krzyża oznacza nierozdzielność światła wiary i życia z wiary, albo inaczej mówiąc, wiary i miłości. Wierność powyższej zasadzie, zawierającej w sobie istotną metodę Ruchu Światło-Życie i jego specyficzny charyzmat, zachowa członków Ruchu Światło-Życie zarówno od jednostronnego i bezowocnego intelektualizmu, jak i od pragmatyzmu w praktycznych rozwiązaniach.
6. Umiłowanie liturgii
W przekonaniu, że jedność Światła i Życia znalazła w życiu Chrystusa swój najpełniejszy wyraz w tajemnicy Paschalnej Męki, Śmierci i Zmartwychwstania, gdzie najpełniej zajaśniało Światło głoszące iż Bóg jest Miłością – członkowie Ruchu Światło-Życie starają się również Tajemnicę Paschalną umieścić w centrum swojego życia i posługi, wyrazem czego będzie umiłowanie liturgii, zwłaszcza eucharystycznej i należyte jej wartościowanie jako szczytu, „do którego zmierza działalność Kościoła” i źródła, „u którego wypływa cała jego moc” (KL 10).
7. Miłość do Kościoła
Duchowość RŚŻ z kolei winna być określona jako duchowość eklezjocentryczna. Kościół widziany w duchu Vaticanum II na tle całej ekonomii zbawczej jako jej wypełnienie, polegającej na zrealizowaniu komunii – koinonii międzyludzkiej, będącej następstwem koinonii z Ojcem przez Syna w Duchu Świętym – jest umiłowaniem całego życia członków Ruchu Światło-Życie i najgłębszym umotywowaniem oraz celem ich zaangażowania. Dlatego, chociaż ich martyria i diakonia (świadectwo i służba) wyrasta z samej przynależności do Ludu Bożego oraz z charakteru chrztu i bierzmowania i wynikającego z tych sakramentów uczestnictwa w kapłaństwie Chrystusa, starają się ją wypełniać zawsze w łączności z hierarchią Kościoła, której szczególnie jest zalecona posługa jedności i która ma być widzialnym znakiem tej jedności.
8. Ecclesia mater – Mater Ecclesiae
Swoją najgłębszą identyfikację z tajemnicą Kościoła znajdują członkowie Ruchu Światło-Życie w starochrześcijańskiej idei Ecclesia Mater (Kościół Matka) w jej powiązaniu z maryjną ideą Mater Ecclesiae (Matka Kościoła). Pierwsza ujmuje i wyraża tajemnicę Kościoła w obrazie niewiasty, która jest zarazem oblubienicą i matką. Tak właśnie Kościół będąc Oblubienicą Chrystusa przez to, że w poszczególnych swoich członkach jest oddany Chrystusowi w Duchu Świętym przez wiarę i miłość – staje się tym samym życiodajny, macierzyński i płodny – Ecclesia Mater. Źródłem jego macierzyńskiej płodności jest jego zjednoczenie z Chrystusem w Duchu Świętym. Takie jest bowiem prawo miłości oblubieńczej: o ile łączy ona osoby we wzajemnym, bezinteresownym oddaniu się – musi być życiodajna i płodna. Maryja Dziewica i Matka ukazuje się tutaj jako typ Kościoła Matki. Przez swoje oddanie się Chrystusowi, zwłaszcza w godzinie Krzyża, stała się Ona macierzyńskim principium Kościoła i zarazem jego typem. Podobnie członkowie Ruchu Światło-Życie w swoim oddaniu się Chrystusowi na wzór Maryi widzą swoje uczestnictwo w tajemnicy Kościoła Matki i źródło owocności swojej posługi apostolskiej. W powyższej wizji Kościoła, gdzie punkt ciężkości przesuwa się wyraźnie w kierunku laikatu, jest także miejsce na właściwe dowartościowanie roli kapłanów, których głównym zadaniem jest reprezentowanie (u-obecnianie) Chrystusa Oblubieńca wobec Kościoła Oblubienicy poprzez posługę słowa i sakramentu oraz posługę pasterską. W tej wizji Kościoła Matki przezwyciężona jest zarazem antynomia laikat – kler, która powstaje wszędzie tam, gdzie tajemnica Kościoła ujmowana jest powierzchownie. Powyższy rys duchowości Ruchu Światło-Życie może być określony równocześnie jako jej rys maryjny. Maryjność Ruchu Światło-Życie wyraża się w tytule: „Niepokalana, Matka Kościoła”, pod którym Maryja jest czczona. Niepokalana, Matka Kościoła jest szczególną patronką Ruchu Światło-Życie.
9. Kolegialność i zorientowanie ku wspólnocie lokalnej Kościoła
Wreszcie duchowość Ruchu Światło-Życie cechuje w szczególny sposób kolegialność i zorientowanie ku wspólnocie lokalnej Kościoła, głównie parafii. Diakonia jest zawsze realizowana w ramach małej wspólnoty – żywej komórki, widzianej jako znak Kościoła – a te małe wspólnoty diakonijne z kolei starają się realizować swoją służbę o ile możności w ramach i na rzecz wspólnoty lokalnej (parafii), przeżywanej również jako znak – sakrament Kościoła.
Odnowa parafii, według modelu inspirowanego przez eklezjologię Vaticanum II, jako „wspólnoty wspólnot”, widziana jest jako punkt docelowy Ruchu Światło-Życie.

Wymagania życia wewnętrznego i wspólnotowego DK

today 4 marca 2017
Wymagania życia wewnętrznego i wspólnotowego DK
Wymagania życia wewnętrznego i wspólnotowego DK
WYMAGANIA ŻYCIA WEWNĘTRZNEGO I WSPÓLNOTOWEGO DIAKONII RUCHU ŚWIATŁO – ŻYCIE
Przynależność do Diakonii Ruchu Światło-Życie powinna łączyć się z przyjęciem pewnych praktyk życia wewnętrznego, które służą umacnianiu i pogłębianiu oraz wyrażaniu rysów i postaw scharakteryzowanej powyżej duchowości.
1. Jednoczenie się z Maryją w jej oddaniu się Chrystusowi Słudze
Członkowie Diakonii praktykują codzienne oddanie się Niepokalanej, Matce Kościoła i Chrystusowi Słudze, o ile możności na początku dnia. Praktyka ta polega na chwili krótkiej, osobistej modlitwy, w której wyraża się gotowość zjednoczenia z Maryją w Jej oddaniu się w Duchu Świętym Chrystusowi Słudze, szczególnie w zadaniach danego dnia. Z tym łączy się prośba o namaszczenie Duchem Świętym dla należytego ich wykonania.
2. Namiot Spotkania
Członkowie Diakonii Ruchu Światło-Życie, zgodnie ze zwyczajem wyniesionym z oaz i formacji deuterokatechumenalnej, starają się codziennie zapewnić sobie czas i miejsce na odbycie Namiotu Spotkania (por. Wj 33,7-11), czyli chwili osobistej modlitwy, o ile możności połączonej z nawiedzeniem Najświętszego Sakramentu, w czasie której rozmawiają o wszystkich problemach swego życia i swojej diakonii z Chrystusem „twarzą w twarz, jak się rozmawia z przyjacielem” (Wj 33,11).
3. Liturgia Godzin
Jako wyraz swojego uczestnictwa w życiu Kościoła Oblubienicy Chrystusa, członkowie Diakonii starają się uczestniczyć w modlitwie liturgicznej Kościoła, która w myśl posoborowej odnowy liturgii ma się stać nie tylko modlitwą kapłanów, ale również laikatu, zwłaszcza pielęgnującego jakąś formę życia wspólnego. Liturgia godzin, szczególnie jutrznia i nieszpory, gdzie tylko jest to możliwe odprawiane we wspólnocie z innymi, powinna wejść w życie członków Diakonii Ruchu Światło-Życie.
4. Eucharystia
Członkowie Diakonii starają się jak najczęściej, również w dni powszednie, uczestniczyć w sposób pełny w Eucharystii, przeżywając w niej i umacniając swoją communio z Chrystusem i braćmi w jedności Ducha Świętego.
5. Słowo Boże słowem życia
Członkowie Diakonii Ruchu Światło-Życie starają się, o ile możności codziennie, pielęgnować kontakt z Pismem świętym jako słowem życia przez osobiste studium względnie czytanie, uczestnictwo w Eucharystii z homilią i rozważaniem, przez odmawianie godziny czytań z liturgii godzin, przez dzielenie się Ewangelią lub inną formę wspólnotowego czytania Biblii.
6. Pogłębianie wiedzy religijnej
Bardzo się poleca stałe pogłębianie wiedzy religijnej przez studium pism Ojców Kościoła i świętych, dokumentów magisterium Kościoła, materiałów Ruchu Światło – Życie, prasy i innej literatury religijnej. Poleca się udział w kursach pogłębienia wiedzy teologicznej i różnych studiach dostępnych dla świeckich.
7. Sakrament Pojednania
Dla należytego rozwoju życia wewnętrznego i radosnego przeżywania wolności Dzieci Bożych w Chrystusie, należy jak najczęściej korzystać w wierze z daru odpuszczenia grzechów, czy to przez praktykę żalu doskonałego, czy też przez przyjmowanie sakramentu pojednania.
8. Nowa kultura i nowy styl życia
Jako wyraz nowej kultury i nowego stylu życia proponowanego przez cały Ruch Światło – Życie, szczególnie wobec młodzieży, która w tym względzie szuka wzoru u swoich wychowawców i w całej Diakonii członkowie Diakonii Ruchu Światło-Życie podejmują zachowanie całkowitej abstynencji od alkoholu i tytoniu. Jest to również wyraz poczucia odpowiedzialności wobec braci zagrożonych nałogami oraz miłości sprawdzającej się w gotowości składania dobrowolnych ofiar.
9. Dobra materialne
Dysponując dobrami materialnymi w duchu ewangelicznego ubóstwa i troszcząc się o skromny i prosty styl życia, członkowie Diakonii Ruchu Światło-Życie chętnie dzielą się tym, co posiadają z potrzebującymi i posługują się tym do celów apostolskich, partycypując stosownie do swoich możliwości w potrzebach materialnych Ruchu Światło – Życie.
10. Oaza rekolekcyjna
Przyjmując z wdzięcznością wraz z całym Ruchem Światło – Życie tzw. oazę rekolekcyjną, jako specyficzny dla Ruchu charyzmat spotkania, członkowie Diakonii Ruchu Światło-Życie starają się przynajmniej raz w roku uczestniczyć w jakiejś oazie piętnastodniowej lub czterodniowej, bądź dla uzupełnienia własnej formacji, jeżeli chodzi o nowe typy oaz, bądź podejmując w oazach różnego rodzaju diakonię.
11. Charyzmat spotkania
Ponadto członkowie Diakonii pielęgnują charyzmat spotkania przez regularne uczestnictwo w dniach wspólnoty swojego rejonu oraz, od czasu do czasu, w oazach modlitwy.
12. Spotkania zespołu diakonii
Podstawową formą zaangażowania się członków Diakonii Ruchu Światło-Życie jest uczestnictwo w regularnych spotkaniach zespołu diakonii, w skład którego ktoś wchodzi. Na program tych spotkań składa się modlitwa, dzielenie się Słowem Bożym, element formacyjny według programu tzw. formacji permanentnej, sprawozdanie z zadań wykonanych w zakresie właściwej każdemu diakonii oraz ustalanie zadań. Regularne odbywanie tego rodzaju spotkań, gdzie w atmosferze modlitwy, w konfrontacji ze Słowem Bożym i kolegialnie podejmuje się odpowiedzialność za różne odcinki życia i działania Diakonii Ruchu Światło-Życie – jest podstawowym warunkiem i zarazem wyrazem żywotności Stowarzyszenia i jego wierności wobec Chrystusa i Jego Ducha.
Wymagania życia wewnętrznego i wspólnotowego są punktem odniesienia do pracy wewnętrznej, podejmowanej z pragnieniem coraz głębszej motywacji miłości Boga i bliźniego; mogą pomóc w osobistym rachunku sumienia, ale nie są przeznaczone do egzekwowania wobec innych. Dostrzegane niedomagania winny być powodem głębszej modlitwy za siebie i innych o dar życia według tych wskazań oraz prowadzić do pokornej, braterskiej pomocy „słabszemu”, w gotowości niesienia jego brzemion.
Wspólnota parafialna Kręgu Domowego Kościoła.
W naszej parafii Farnej mamy jeden krąg, a w nim pięć małżeństw. Za tę wspólnotę odpowiada jedno z należących do niego małżeństw, zwane parą animatorską. Jest ona odpowiedzialna za całą animację, za przebieg spotkań formacyjno-modlitewnych. Nad całością tej wspólnoty czuwa duszpasterz. Ruch Światło-Życie obejmuje ludzi różnego wieku i powołania. Małżeństwa gromadzą się w imię Chrystusa – dla Niego i z miłości do Niego, aby Go wspólnie odnajdywać i trwać przy Nim w swoim codziennym życiu. Krąg powinien być urzeczywistnieniem ideału życia wspólnoty chrześcijańskiej oraz stałym źródłem jego odnowy w poszczególnych małżeństwach.
Program formacyjny DK kształtowany jest w oparciu o materiały formacyjne Ruchu Światło-Życie i Equipes Notre-Dame, dokumenty Soboru Watykańskiego II i II Synodu Plenarnego oraz aktualne nauczanie Kościoła. Podstawowa praca formacyjna przebiega według podręczników: „Domowy Kościół. I rok pracy” i „Domowy Kościół. II rok pracy”, z których pierwszy wprowadza stopniowo poszczególne zobowiązania, drugi podaje dalszą formację pogłębiającą duchowość małżeńską. Okres ten trwa od dwóch do czterech lat, w zależności od rozwoju duchowego małżeństw kręgu. Po tym okresie realizowana jest dalsza formacja systematyczna poprzez ciągłe pogłębianie formacji podstawowej; dobór nowych tematów według materiałów proponowanych przez centralną diakonię DK oraz według własnego zapotrzebowania. Praca w kręgach jest pogłębiona poprzez rekolekcje w ciągu roku i w czasie wakacji. Rekolekcje 15-dniowe (tzw. oaza) I, II i III stopnia przeznaczone są dla małżonków wraz z dziećmi. Dla budowania jedności całego Ruchu rodziny DK uczestniczą w dniach wspólnoty Ruchu Światło-Życie.
Serdecznie zapraszamy kolejne rodziny do wspólnoty Domowego Kościoła. Mamy nadzieję, że dzięki comiesięcznym spotkaniom, możliwości skorzystania z rekolekcji wakacyjnych i śródrocznych możemy bardziej zbliżyć się do Boga i jednocześnie pogłębiać nasze więzi rodzinne i małżeńskie.

Przebieg spotkania:
1. Dzielenie się życiem (wydarzeniami, radościami, troskami itp.) podczas symbolicznego posiłku,
2. Modlitwa: dzielenie się Słowem Bożym, „dziesiątek” różańca
3. Formacja: dzielenie się w atmosferze modlitwy realizacją zobowiązań (modlitwa małżeńska, rodzinna, dialog małżeński, rozważanie Pisma Świętego, itp.), omówienie wybranego tematu.
Archiwum
Archiwum