Edmund Bojanowski urodził się na wsi w miejscowości Grabonog. Jego rodzina zadbała o staranne katolickie wychowanie. Edmund rozpoczął studia filozoficzne na uniwersytetach we Wrocławiu, a następnie w Berlinie, lecz poważna choroba uniemożliwiła mu ich ukończenie. Właśnie problemy zdrowotne stały na przeszkodzie w zrealizowaniu jego marzenia: zostania kapłanem.
Mimo niemożności dostania się do seminarium Edmund Bojanowski nie porzucił myśli o służbie drugiemu człowiekowi. Jako 36-letni świecki mężczyzna 3 maja 1850 r. otworzył ochronkę w Podrzeczu i Założył Bractwo Ochroniarek. W pierwszych ochronkach zaczęły pracować młode dziewczyny, które tak jak błogosławiony założyciel czuły potrzebę posługiwania przy dzieciach niejednokrotnie zaniedbanych i opuszczonych. W Garobongu Edmund założył „Dom miłosierdzia” dla sierot. Jego działalnośc przyjmowała szeroki zakres: otwierał apteki dla biednych oraz dbając także o rozwój intelektualny wypożyczalnie książek oraz czytelnie. Założyciel Zgromadzenia gromadził zgłaszające się do niego dziewczęta i przygotowywał je do pracy w swoim dziele. Wpajał im mocnego ducha wiary i uczył praktyk religijnych, takich jak modlitwa, rachunek sumienia, czytanie duchowne, medytacja oraz wzajemna miłość. Po pewnym czasie postanowił założyć zgromadzenie zakonne Sióstr Służebniczek Bogarodzicy Dziewicy Niepokalanie Poczętej. Regułę tego Zgromadzenia opracował przy pomocy wybitnych postaci swojej epoki (J. Koźmiana, ks. H. Kajsiewicza, ks. P. Semenenki i innych). W r. 1855 arcybiskup poznański L. Przyłuski udzielił Bojanowskiemu tymczasowego pozwolenia na jej przestrzeganie.
Z czasem do zgromadzenia zgłaszało się coraz więcej kandydatek i wzrastało zapotrzebowanie na ochroniarki. Równocześnie mnożyły się też różnego rodzaju trudności. W r. 1858 abp Przyłuski wziął zgromadzenie pod opiekę Kościoła, a jego następca, abp Mieczysław Ledóchowski 27 grudnia 1866 r. zatwierdził definitywnie statuty i konstytucje służebniczek. W 1869 r. Edmundowi Bojanowskiemu udało się wstąpić do seminarium duchownego w Gnieźnie, lecz ze względu na słabe zdrowie po niedługim czasie musiał je opuścić.
Przed śmiercią Edmunda Bojanowskiego, która nastąpiła 7 sierpnia 1871 r. w Górce Duchownej, zgromadzenie miało w Wielkim Księstwie Poznańskim 22 domy i liczyło 98 sióstr. Oprócz tego jeszcze za życia Założyciela służebniczki zaczęły pracować także w innych częściach Polski rozbiorowej: w Galicji, w Królestwie Polskim oraz na Śląsku.