Autor: ks. Piotr

W imieniu całej Redakcji naszego parafialnego pisma SIEWCA, chciałbym serdecznie podziękować za zainteresowanie naszą gazetką. Jest ona w sposób naturalny dopełnieniem tego, co znajdujemy na naszej parafialnej stronie.  Strona internetowa i gazetka w parafii, to taki dodatkowy ” Kapłan – Posłaniec Boży”, który jest w stanie być we wszystkich domach naszej parafii kilka razy do roku. Niech i dzisiejszy – świąteczny numer SIEWCY zagości w naszych domach. Wszystkim odwiedzającym naszą parafialną stronę a także czytelnikom i sympatykom SIEWCY, życzymy zdrowych i błogosławionych Świąt Bożego Narodzenia.

(ks. Piotr)

Spowiedź przed Świętami Bożego Narodzenia :

SOBOTA, 23 grudnia 2017 roku

od 9.00 – 12.00 (półgodzinna przerwa od 10.30 do 11.00)

oraz od 14.00 – 18.00 (półgodzinna przerwa od 16.00 do 16.30)

Nie zmarnujmy tej okazji aby pojednani z Bogiem i ludźmi zasiąść do wigilijnego stołu i nie odkładajmy spowiedzi.

Piękną tradycją związaną z Sakramentem Bierzmowania, jest dzieło „ADOPCJI SERCA”, którego dokonują gimnazjaliści z klas III. Jako dar związany z przyjęciem bierzmowania, co roku młodzież adoptuje w sposób duchowy jedno dziecko z Kamerunu. Koszty są niewielkie, bo to kilkaset złotych rozłożone na kilkadziesiąt osób. Dziękujemy gimnazjalistom i ich rodzicom za piękny dar serca i zamieszczamy świąteczne życzenia, które dotarły na ręce ks. Piotra od adoptowanego chłopca.

Historia i znaczenie Adwentu

Adwent jes okresem rozpoczynającym kolejny rok liturgiczy. Trwa cztery niedziele. Jest to czas radosnego i pobożnego przygotowania do Narodzin Chrystusa, które obchodzimy 25 grudnia.

Historia Adwentu

Słowo „adwent” pochodzi od łac. advenio – przychodzić . Sens okresu Adwentu jest nierozłącznie związany z Uroczystością Narodzenia pańskiego. Ta zaś uroczystość pojawia się w Rzymie ok. 336 roku. Wyznaczona została na dzień zimowego przesilenia tj. 25 grudnia. Pewne jest, że przed 354 r. Boże Narodzenie pojawiło się w kalendarzu, zredagowanym przez sekretarza pap. św. Damazego.

Pierwsze wzmianki o przygotowaniu do Bożego Narodzenia – adwentu pochodzą z Galii (dzisiejsza Francja) i Hiszpanii. Pierwotnym sensem było przygotowanie katechumenów do przyjęcia sakramentów inicjacji chrześcijańskiej, zwłaszcza chrztu, którego udzielano 6 stycznia. Biskupi proponowali należyte przygotowanie do obchodów Narodzenia pańskiego poprzez ascezę, pokutę i rezygnację z zabaw i uciech.

W Rzymie Adwent wprowadzono dopiero w VI w. (trwał on pierwotnie 6 tygodni), zaś od pontyfikatu św. pap. Grzegorza Wielkiego – już cztery tygodnie. Zyskał on ponadto, poza acetycznym przygotowaniem do Bożego Narodzenia; charakter eschatologiczny; czyli przygotowania do ostatecznego przyjścia Chrystusa (paruzji). Potwierdza to też fragment 1 prefacji adwentowej: „on przez pierwsze przyjście w ludzkiej naturze spełnił twoje odwieczne postanowienie, a nam otworzył drogę wiecznego zbawienia. On ponownie przyjdzie w blasku swej chwały, aby nam udzielić obiecanych darów, których z ufnością oczekujemy”

Znaczenie Adwentu

Adwent, jako okres radosnego i pobożnego przygotowania do dnia narodzin Pana, obchodzi się do dziś prawie w niezmienionej formie. Nie jest to już jednak okres pokutny (jak kiedyś). Warto jednak powziąć stosowne postanowienia, wzmacniające naszą wolę, mając na względzie słowa Pana: „uważajcie na siebie, aby wasze serca nie były ociężałe wskutek obżarstwa, pijaństwa i trosk doczesnych, żeby ten dzień nie przyszedł na was znienacka; jak potrzask” Łk 21, 34. Ostrzeżenie to dotyczy Dnia Sądu, ale czyż nie pasuje to idealnie do obżarstwa i trosk doczesnych czasu przed Bożym Narodzeniem?

Okres adwentu ma dwie części.

Ogólne normy Roku liturgicznego i Kalendarza z 1969 r. mówią, że: „Adwent rozpoczyna się od I Nieszporów niedzieli, która wypada 30 listopada lub jest najbliższa tego dnia i kończy się przed I Nieszporami Narodzenia Pańskiego”.

Pierwsza część: od pierwszej Niedzieli Adwentu aż do 16 grudnia przygotować ma nas na paruzję – ostateczne przyjście Chrystusa u końcu czasów (Ap 22, 20). W Liturgii Słowa powracają echem słowa proroka Izajasza. W drugiej prefacji adwentowej słyszymy: „Jego zapowiadali wszyscy prorocy, dziewica Matka oczekiwała z wielką miłością, Jan Chrzciel zwiastował jego przyjście i ogłosił Jego obecność wśród ludu”. Wszystkie proroctwa Starego Testamentu zapowiadają więc przyjście Mesjasza. Spełnia się oczekiwanie Ludu Wybranego.

Druga część Adwentu to już bezpośrednie przygotowanie do Uroczystości Narodzenia pańskiego.Przebiega ona od 16 do 24 grudnia; każdy dzień posiada swoją własną antyfonę, podkreślającą charakter zbliżającego się Przyjścia. W liturgii Mszy św. doniośle brzmią słowa ostatniego proroka Starego testamentu; Jana Chrzciciela: „Przygotujcie drogę Panu, Jemu prostujcie ścieżki” (Mk 1, 3). Liturgia zachęca nas od umiłowania rzeczy niewidzialnych: „abyśmy poznając Boga w widzialnej postaci, zostali przezeń porwani do umiłowania rzeczy niewidzialnych”. Mówi także o wymianie (podzieleniu) przez Chrystusa losu ludzkiego; przyjścia w cielesnej postaci. Oto Boże Narodzenie staje się wielkim podniesieniem natury ludzkiej; skoro Bóg tak bardzo siebie uniżył, rodząc się jako dziecko – o ileż wywyższył godność człowieka!

Kościół, w 39 numerze ogólnych norm Roku liturgicznego i Kalendarza z 1969 r., naucza o Adwencie: „Okres Adwentu ma podwójny charakter. Jest okresem przygotowania do uroczystości Narodzenia Pańskiego, przez który wspominamy pierwsze przyjście Syna Bożego do ludzi. Równocześnie jest okresem, w którym przez wspomnienie pierwszego przyjścia Chrystusa kieruje się dusze ku oczekiwaniu Jego powtórnego przyjścia na końcu czasów. Z obu tych względów Adwent jest okresem radosnego i pobożnego oczekiwania”

Trzecia Niedziela Adwentu – zwana niedzielą Gaudete: Radości (w liturgii używamy różowego koloru szat), jest podkreśleniem radosnego charakteru oczekiwania na Chrystusa. Oczekiwania aktywnego, czynnego, z postawą czuwania, a nie „z rękami w kieszeni”. „Niech biodra wasze będą przepasane, a w rękach waszych niech płoną pochodnie” Łk 12, 35, mówi Chrystus. I to jest postawa czuwania! Gotowość do ruszenia w drogę, z płonącymi pochodniami, by oświecały drogę. Stąd zewnętrzną oznaką naszego czuwania są lampiony, które zapalamy w czasie Mszy roratnich; poświęconych czci NMP. Lampion jest jednym z symboli adwentowych, obok:

• roratki – świecy symbolizującej obecność NMP. Ustawiana jest obok ołtarza i zapalana w czasie sprawowania Mszy św. roratnich
• wieńca adwentowego – tradycja jego ustawiania w kościołach i domach sięga ok. 1830 roku. Pomysł zrodził się w Niemczech. Pomysłodawcą był protestancki teolog, Jan Henryk Wichern żyjący w Hamburgu. Zwyczaj ten rozpowszechnił się następnie na pozostałe kraje. Wieniec adwentowy, w formie okręgu, składa się z gałązek choinki, na których umieszcza się 4 świece, symbolizujace 4 niedziele Adwentu. Co niedzilę zapala się kolejną swiecę. Symbolika wieńca adwentowego jest następująca: zielone gałązki – życie, nadzieja, świece – światło, nadchodzącą Światłość, forma wieńca: krąg; powracający cykl życia.
• kalendarza adwentowego – mającego postać drabiny, po której „schodzi” do nas figurka, symbolizująca nadchodzącego Jezusa.

Obecnie cały czas trwania Kościoła można nazwać nieustannym „Adwentem”; oczekiwaniem na wypełnienie się czasów. Cały czas pielgrzymujemy, jesteśmy w drodze, w oczekiwaniu. Nigdy nie wolno nam przyspać, zagasić lampy naszych sumień. „Bądźcie gotowi”! (Łk 12, 40).

Boże Narodzenie będziemy przeżywać na tyle, na ile godne było nasze przygotowanie w Adwencie.

Nieśmiertelny Królu Wieków, Panie Jezu Chryste, nasz Boże i Zbawicielu! W Roku Jubileuszowym 1050-lecia Chrztu Polski, w roku Nadzwyczajnego Jubileuszu Miłosierdzia, oto my, Polacy, stajemy przed Tobą [wraz ze swymi władzami duchownymi i świeckimi], by uznać Twoje Panowanie, poddać się Twemu Prawu, zawierzyć i poświęcić Tobie naszą Ojczyznę i cały Naród.

Wyznajemy wobec nieba i ziemi, że Twego królowania nam potrzeba. Wyznajemy, że Ty jeden masz do nas święte i nigdy nie wygasłe prawa. Dlatego z pokorą chyląc swe czoła przed Tobą, Królem Wszechświata, uznajemy Twe Panowanie nad Polską i całym naszym Narodem, żyjącym w Ojczyźnie i w świecie.

Pragnąc uwielbić majestat Twej potęgi i chwały, z wielką wiarą i miłością wołamy: Króluj nam Chryste!

–       W naszych sercach  – Króluj nam Chryste!

–       W naszych rodzinach – Króluj nam Chryste!

–       W naszych parafiach – Króluj nam Chryste!

–       W naszych szkołach i uczelniach – Króluj nam Chryste!

–       W środkach społecznej komunikacji – Króluj nam Chryste!

–       W naszych urzędach, miejscach pracy, służby i odpoczynku – Króluj nam Chryste!

–       W naszych miastach i wioskach – Króluj nam Chryste!

–       W całym Narodzie i Państwie Polskim – Króluj nam Chryste!

Błogosławimy Cię i dziękujemy Ci Panie Jezu Chryste:

–       Za niezgłębioną Miłość Twojego Najświętszego Serca ­– Chryste nasz Królu, dziękujemy!

–       Za łaskę chrztu świętego i przymierze z naszym Narodem zawarte przed wiekami – Chryste nasz Królu, dziękujemy!

–       Za macierzyńską i królewską obecność Maryi w naszych dziejach – Chryste nasz Królu, dziękujemy!

–       Za Twoje wielkie Miłosierdzie okazywane nam stale – Chryste nasz Królu, dziękujemy!

–       Za Twą wierność mimo naszych zdrad i słabości – Chryste nasz Królu, dziękujemy!

Świadomi naszych win i zniewag zadanych Twemu Sercu przepraszamy za wszelkie nasze grzechy, a zwłaszcza za odwracanie się od wiary świętej, za brak miłości względem Ciebie i bliźnich. Przepraszamy Cię za narodowe grzechy społeczne, za wszelkie wady, nałogi i zniewolenia. Wyrzekamy się złego ducha i wszystkich jego spraw.

Pokornie poddajemy się Twemu Panowaniu i Twemu Prawu. Zobowiązujemy się porządkować całe nasze życie osobiste, rodzinne i narodowe według Twego prawa:

–       Przyrzekamy bronić Twej świętej czci, głosić Twą królewską chwałę –  Chryste nasz Królu, przyrzekamy!

–       Przyrzekamy pełnić Twoją wolę i strzec prawości naszych sumień –  Chryste nasz Królu, przyrzekamy!

–       Przyrzekamy troszczyć się o świętość naszych rodzin i chrześcijańskie wychowanie dzieci – Chryste nasz Królu, przyrzekamy!

–       Przyrzekamy budować Twoje królestwo i bronić go w naszym narodzie – Chryste nasz Królu, przyrzekamy!

–       Przyrzekamy czynnie angażować się w życie Kościoła i strzec jego praw – Chryste nasz Królu, przyrzekamy!

Jedyny Władco państw, narodów i całego stworzenia, Królu królów i Panie panujących! Zawierzamy Ci Państwo Polskie i rządzących Polską. Spraw, aby wszystkie podmioty władzy sprawowały rządy sprawiedliwie i stanowiły prawa zgodne z Prawami Twoimi.

Chryste Królu, z ufnością zawierzamy Twemu Miłosierdziu wszystko, co Polskę stanowi, a zwłaszcza tych członków Narodu, którzy nie podążają Twymi drogami. Obdarz ich swą łaską, oświeć mocą Ducha Świętego i wszystkich nas doprowadź do wiecznej jedności z Ojcem.

W imię miłości bratniej zawierzamy Tobie wszystkie narody świata, a zwłaszcza te, które stały się sprawcami naszego polskiego krzyża. Spraw, by rozpoznały w Tobie swego prawowitego Pana i Króla i wykorzystały czas dany im przez Ojca na dobrowolne poddanie się Twojemu panowaniu.

Panie Jezu Chryste, Królu naszych serc, racz uczynić serca nasze na wzór Najświętszego Serca Twego.

Niech Twój Święty Duch zstąpi i odnowi oblicze ziemi, tej ziemi. Niech wspiera nas w realizacji zobowiązań płynących z tego narodowego aktu, chroni od zła i dokonuje naszego uświęcenia.

W Niepokalanym Sercu Maryi składamy nasze postanowienia i zobowiązania. Matczynej opiece Królowej Polski i wstawiennictwu świętych Patronów naszej Ojczyzny wszyscy się powierzamy.

Króluj nam Chryste! Króluj w naszej Ojczyźnie, króluj w każdym narodzie – na większą chwałę Przenajświętszej Trójcy i dla zbawienia ludzi. Spraw, aby naszą Ojczyznę i świat cały objęło Twe Królestwo: królestwo prawdy i życia, królestwo świętości i łaski, królestwo sprawiedliwości, miłości i pokoju.

Oto Polska w 1050. rocznicę swego Chrztu
uroczyście uznała królowanie Jezusa Chrystusa.

Chwała Ojcu i Synowi, i Duchowi Świętemu, jak była na początku, teraz i zawsze, i na wieki wieków. Amen. 

Jak co roku, zapraszamy na duchowe przygotowanie do Uroczystości Niepokalanego Poczęcia. Jest już tradycją, że wraz z Bractwem Szkaplerza Świętego trwamy na wspólnej modlitwie. Czas ten, to takie „małe REKOLEKCJE” przed nowym rokiem duszpasterskim, który rozpoczniemy od 1 Niedzieli Adwentu. To także czas przygotowań do Świąt Bożego Narodzenia dla całej naszej parafii. Zachęcamy i zapraszamy do wspólnej modlitwy. Grupy modlitewne prosimy o podjęcie przygotowania liturgii Mszy Świętych podczas Nowenny, według następującego porządku:

dzień 1 (29.11.2017) – Róże Różańcowe Męskie

dzień 2 (30.11.2017) – Domowy Kościół

dzień 3 (1.12.2017) – Oaza Nowego Życia i Dzieci Bożych

dzień 4 (2.12.2017) – Bractwo Szkaplerza Świętego

dzień 5 (3.12.2017) – Duszpasterstwo Nauczycieli

dzień 6 (4.12.2017) – Apostolstwo Pomocy Duszom Czyśćcowym i Dzieło Pomocy Powołaniom

dzień 7 (5.12.2017) – Akcja Katolicka

dzień 8 (6.12.2017) – Róże Różańcowe Kobiece

dzień 9 (7.12.2017) – Straż Honorowa NSPJ

Rok temu, jako parafia uczestniczyliśmy w Krakowie – Łagiewnikach w Uroczystym Akcie Przyjęcia Jezusa jako Pana i Króla. Chcemy powrócić do tego wydarzenia i na nowo w tym samym miejscu – dokonać ponownego zawierzenia siebie Chrystusowi Królowi. Jeżeli znajdą się chętni, to w niedzielę – 19 listopada o 5.30 wyruszymy do Krakowa na uroczystości. Zapisy w zakrystii do środy włącznie. 

PROGRAM UROCZYSTOŚCI:

Nasz Pan, Jezus Chrystus w dzisiejszej Ewangelii zaprasza nas do czujności: „Czuwajcie więc, bo nie znacie dnia ani godziny” (Mt 25, 13). W całej historii Kościoła widzimy znaki, które wzywają do bycia czujnym na obecność dobra i zła. Nie możemy stracić okazji by stawać się dobrymi i nie ulegać grzechowi. Szczególną czujnością winniśmy wykazać się względem naszych braci i sióstr chrześcijan z Bliskiego Wschodu, którzy nadal cierpią, dając świadectwo swej wiary aż po najwyższą ofiarę własnego życia. Dzisiaj Kościół w Polsce już po raz dziewiąty obchodzi Dzień Solidarności z Kościołem Prześladowanym. Wspieramy duchowo i materialnie tych, którzy z powodu imienia Jezus doświadczają wypędzenia ze swoich domów, grabieży, nakładania wysokich podatków. Każdego dnia muszą chronić swoich najbliższych tylko dlatego, że są chrześcijanami. Dzisiaj w czasie  każdej Eucharystii w sposób szczególny otaczamy modlitwą nasze siostry i braci z Bliskiego Wschodu. 

Czy wiesz, że … …

105 tys. chrześcijan ginie rocznie za wiarę w Chrystusa? …

co 5 minut ginie 1 chrześcijanin? …

200 milionów chrześcijan jest brutalnie prześladowanych? …

w 116 krajach świata łamane jest prawo do wolności religijnej? …

350 milionów chrześcijan poddawanych jest różnym formom dyskryminacji.

Wyślij SMS o treści RATUJE pod nr 72405

Pierwsze dni listopada to czas doświadczania tajemnicy świętych obcowania. To także czas refleksji nad sensem życia. 1 listopada nierozłącznie wiąże się z odwiedzaniem cmentarzy. Tradycyjnie już w uroczystość Wszystkich Świętych na cmentarzu odbyła się uroczysta Eucharystia pod przewodnictwem ks. bp Ignacego Deca. Homilię pod czas Mszy Świętej wygłosił ks. biskup. Wskazał On na Fatimę i święte dzieci fatimskie; Franciszka i Hiacyntę, jako przykład do naśladowania dla wszystkich. – Niebo istnieje. I tam jest nasze miejsce – mówił. Po Eucharystii odbyła się procesja, w której polecano wszystkich wiernych zmarłych. Nawiedzając z modlitwą kościół lub kaplicę w uroczystość Wszystkich Świętych oraz w Dniu Zadusznym, możemy pod zwykłymi warunkami uzyskać odpust zupełny, czyli całkowite darowanie kar dla dusz w czyśćcu cierpiących.

Drugi dzień wizytacji Ks. Abpa Adama Szala, rozpoczął sie o 10.00 w Warsztatach Terapii Zajęciowej, działającej przy Caritas. Bardziej zainteresowani będą wiedzieć, że działalność WTZ to kilka pracowni o różnym profilu; plastycznym, garncarskim, wikliniarskim, bibliotekarskim, krawieckim, modelarskim, w których pracują niepełnosprawni z Leżajska i okolic. Czas wizytacji stał sie okazją do spotkania naszego Metropolity z pracownikami i uczestnikami WTZ. Ksiądz Arcybiskup odwiedził poszczególne pracownie a później miało miejsce spotkanie przy herbacie i ciastku. Były to piękne i wzruszające chwile spotkania z niepełnosprawnymi naszego rejonu. O godzinie 11.00 rozpoczęła się Msza Świeta dla maturzystów. Uczniowie Zespołu Szkół Licealnych wraz z Dyrekcją, wychowawcami wypełnili nasz kościół farny już kilkanaście minut wcześniej. Okazją do spotkania z maturzystami było również podziekowanie za odbywającą się już od lat Pielgrzymkę na Jasną Górę, w której nasi leżajscu maturzyści biorą najliczniejszy udział. Wielkokrotnie właśnie do tego wydazrenia wiary odwoływali się i Ksiadz Arcybiskup i Ksiadz proboszcz. Póżniej były podziekowania uczniów, kwiaty i w końcu spotkanie na plebani z dyrektorami i przedstawicielami wszystkich szkół działajacych na terenie naszej parafii. Pięknym spotkaniem  były również odwiedziny u chorych. Wspólna modlitwa, błogosławieństwo, czas na rozmowę i dzielenie sie życiem. Dziękujemy za ten wyjątkowy dar spotkania. I na koniec dzisiejszego dnia wizytacji spotkanie z Rodzicami osób powołanych z naszej parafii. Nie było wszystkich, ale i tak grupę rodziców powołanych reprezentowało 24 ojców i matek. Spotkanie przy herbacie i ciastku okraszone było rozmowami o powołanych; kto i jak sie nazywa, gdzie pracuje na parafii lub w jakim zakonie; od ilu lat za granicą na misjach; czy byli już na urlopie, itp. Na koniec Ksiądz Arcybiskup udzielił wszystkim błogosławieństwa. Dziękujemy naszemu Metropolicie, za czas wizytacji w naszej parafii i zapewniamy o modlitwie.

Do dzisiejszego dnia, jako wspólnota parafialna przygotowywaliśmy sie od kilku miesięcy. Wczesnym rankiem, długo oczekiwany samochód pojawił się na placu przed plebanią. Przyjechał Ksiądz Arcybiskup, aby rozpocząć WIZYTACJĘ KANONICZNĄ, czyli, jak to zaznaczył Ksiądz proboszcz w ogłoszeniach „spojrzeć na naszą parafię gospodarskim wzrokiem”. Ale, co to takiego jest, ta wizytacja kanoniczna? Wizytacja biskupia w diecezjach należy do bardzo starożytnych praktyk, a jej potrzebę oficjalnie wyeksponował Sobór Trydencki (1545-1563), zobowiązując biskupa do osobistego działania. Obowiązek wizytacji przynajmniej co pięć lat polecił prawodawca w poprzednim kodeksie z 1917 r. Termin wizytacja kanoniczna jest ściśle powiązany z uprawnieniami i zobowiązaniami urzędu biskupa diecezjalnego, którego prawodawca postrzega jako pasterza własnego Kościoła partykularnego, integrującego powierzoną jemu cząstkę Ludu Bożego przez nauczanie, sprawowanie kultu Bożego oraz realizację posługi rządzenia (kan.375 KPK). 
Instytucja wizytacji kanonicznej została wpisana przez prawodawcę kościelnego do ścisłych obowiązków biskupa diecezjalnego, w myśl których został on zobowiązany do wizytowania każdego roku swojej diecezji, tak w całości lub w części, aby przynajmniej w ciągu pięciu lat zwizytował wszystkie parafie, a więc całą diecezję (kan. 396§1). Warto zauważyć, że biskup diecezjalny ten prawny obowiązek może wykonać osobiście, może skorzystać z posługi biskupa pomocniczego, który jest wikariuszem generalnym lub biskupim, a także może zlecić ten obowiązek wybranemu kapłanowi (kan. 396§1).  Czytaj dalej … „„GLORIA TIBI TRINITAS” – Wizytacja Kanoniczna Abpa Adama SZALA. Dzień 1.”