Uroczystość Trójcy Świętej – nasze parafialne święto…

W czasach dewaluacji wielu zwyczajów, które ongiś były bardzo żywe, warto zastanowić się jakie jest znaczenie odpustu parafialnego.
Odpust parafialny jest doroczną uroczystością rodziny parafialnej związaną ze świętem patronalnym parafii lub kościoła. Dzień odpustu jest związany z możliwością uzyskania daru duchowego jakim jest odpust zupełny czyli darowanie wszystkich kar doczesnych za popełnione grzechy. Przez grzech bowiem zaciągamy winę wobec Boga i ponosimy karę, która ma pomóc przezwyciężyć zło jaki grzech w nas posiał i wyrządził.. Karę można odpokutować w doczesności np. przez uczynki pokutne, uczynki miłosierdzia, inne dobre uczynki czy modlitwy. Kościół dając możliwość zyskania w uroczystość odpustową odpust zupełny, wyznacza warunki jakie trzeba spełnić do jego zyskania. Zwyczajne warunki do spowiedź sakramentalna, ( może być w okolicy odpustu, a nie w sam dzień). Komunia święta, wolność od przywiązania do jakiegokolwiek grzechu oraz odmówienie modlitw: Ojcze nasz, Wierzę… i dowolną modlitwę w intencjach Ojca Świętego. Możliwość zyskania odpustu sprawiała, że na odpust ściągała cala okolica, a dla rodziny odpust był okazją do spotkania wielu pokoleń. Centralnym wydarzeniem jest suma odpustowa, którą prowadził specjalnie zaproszony kapłan, a kazania odpustowe głosił też kaznodzieja na tę okoliczność zaproszony. Chciejmy głęboko duchowo przeżyć ten czas łaski dany nam przez Boga. 

Suma odpustowa o godzinie 11.30, a przewodniczył jej będzie nasz rodak o. Wiktoryn Krysa – Bernardyn.

W czasie święceń kapłańskich dzieje się coś zupełnie wyjątkowego. Katedra jest swoistą Górą Tabor, na której dokonuje się przemienienie. Oto do katedry wchodzi diakon, a wychodzi ktoś zupełnie inny – kapłan, który może sprawować sakramenty święte.

19 maja w Archikatedrze Przemyskiej – dar kapłaństwa przyjął dk. Paweł, który od sierpnia 2017 roku pełnił w naszej parafii swoją praktykę diakońską.

W Uroczystość Zesłania Ducha Świętego, ks. Paweł sprawował w naszym kościele Mszę Prymicyjną. Swoją modlitwą obejmował całą parafię; dzieci i młodzież, kapłanów i siostry zakonne, chorych i cierpiących; małżonków i samotnych, wszystkich tworzących grupy i wspólnoty modlitewne.

To wyjątkowe wydarzenie także w życiu parafii, zarówno dla wiernych, jak i duchownych – dziękujemy Panu Bogu i wyrażamy wielką radość z faktu, że Pan Bóg powołuje do służby w swojej winnicy…

Dziękując Panu Bogu za dar święceń ks. Pawła, trzeba się nam radować i cieszyć, że Pan Bóg dał mu tak wielki dar, tak piękne i wyjątkowe powołanie, taką cudowną łaskę – kapłaństwo!

Zdjęcia z mszy – w zakładce GALERIA.

Maj jest w Kościele miesiącem szczególnie poświęconym czci Matki Bożej. Słynne „majówki” – nabożeństwa, odprawiane wieczorami w kościołach, przy grotach, kapliczkach i przydrożnych figurach, na stałe wpisały się w krajobraz Polski. Jego centralną częścią jest Litania Loretańska.

Początków tego nabożeństwa należy szukać w pieśniach sławiących Maryję Pannę znanych na Wschodzie już w V w. Na Zachodzie poświęcenie majowego miesiąca Matce Bożej pojawiło się dopiero na przełomie XIII i XIV w., dzięki hiszpańskiemu królowi Alfonsowi X. Zachęcał on by wieczorami gromadzić się na wspólnej modlitwie przed figurami Bożej Rodzicielki.

Nabożeństwo majowe bardzo szybko stało się popularne w całej chrześcijańskiej Europie. Jeden z mistyków nadreńskich, dominikanin bł. Henryk Suzo, w swoich tekstach wspomina, że jeszcze jako dziecko w maju zbierał na łąkach kwiaty i zanosił je Maryi. W XVI w. upowszechnieniu nabożeństwa sprzyjał wynalazek druku. Po raz pierwszy maj został nazwany miesiącem Maryi w wydanej w 1549 r. w Niemczech książeczce „Maj duchowy”, która była odpowiedzią na Reformację.

W wielu żywotach świętych oraz kronikach zakonnych można wyczytać o majowym kulcie Maryi Panny. Dobrym przykładem jest św. Filip Nereusz, który gromadził dzieci przy figurze Matki Bożej, zachęcał do modlitwy i do składania u jej stóp kwiatów. Podobne zwyczaje opisują XVII wieczne kroniki włoskich dominikanów.

Ojcem nabożeństw majowych jest żyjący na przełomie XVII i XVIII wieku w Neapolu jezuita o. Ansolani. Organizował on w kaplicy królewskiej specjalne koncerty pieśni maryjnych, które kończył uroczystym błogosławieństwem Najświętszym Sakramentem. Wielkim propagatorem tej formy czci Matki Bożej był jezuita, o. Muzzarelli, który w 1787 r. wydał specjalną broszurkę, którą rozesłał do wszystkich włoskich biskupów. Po mimo kasaty jezuitów przez Klemensa XIV, o. Mazurelli wprowadził nabożeństwo majowe w kościele Il Gesu w Rzymie. Rozpowszechnił je również w Paryżu, towarzysząc papieżowi Piusowi VII podczas koronacji Napoleona Bonaparte. To właśnie Pius VII obdarzył nabożeństwo majowe pierwszymi odpustami. W 1859 r. kolejny następca św. Piotra – Pius IX, zatwierdził obowiązującą do naszych czasów formę nabożeństwa, składającego się z Litanii Loretańskiej, nauki kapłana oraz uroczystego błogosławieństwa Najświętszym Sakramentem.

W Polsce pierwsze odnotowane nabożeństwa majowe zostały wprowadzone w 1838 r. przez jezuitów w Tarnopolu. W połowie XIX w. „majówki” odprawiane już były w wielu miastach, m.in. w Warszawie w kościele Św. Krzyża, w Krakowie, Płocku, Toruniu, Nowym Sączu, Lwowie i Włocławku.

Litania Loretańska, która jest główną częścią nabożeństw majowych, powstała prawdopodobnie już w XII w. we Francji. Zebrane wezwania sławiące Maryję Pannę zatwierdził 11 czerwca 1587 r. papież Sykstus V. Swoją nazwę zawdzięcza włoskiej miejscowości Loretto, gdzie była niezwykle popularna. Ponieważ często modlący się dodawali do niej własne wezwania, w 1631 r. Święta Kongregacja Obrzędów zakazała dokonywania w tekście samowolnych zmian. Nowe wezwania posiadały aprobatę Kościoła i wynikały z rozwoju Mariologii. W Polsce jest o jedno wezwanie więcej. W okresie międzywojennym, po zatwierdzeniu przez Stolicę Apostolską uroczystości Najświętszej Maryi Panny Królowej Polski, za zgodą papieża Piusa XI, do Litanii dołączono wezwanie „Królowo Polski”.

Czcigodny Księże Proboszczu.

Dzień Imienin, to jedna z niewielu okazji, by wyrazić Ci wdzięczność za trud posługi kapłańskiej w naszej wspólnocie.

Zapewniając Cię o tej wdzięczności, pragniemy w imieniu całej wspólnoty parafialnej złożyć Ci życzenia prawdziwej, apostolskiej odwagi, pokornej zgody na Boże plany. Niech Pan serc ludzkich Jezus Chrystus – będzie źródłem siły i radości z wykonywanej przez Księdza służby w Winnicy Pańskiej. Życzymy Ci, drogi Księże Proboszczu, aby dobry Bóg obdarzył Cię obfitością swoich łask, dobrym zdrowiem, radością i umiejętnością przezwyciężania kłopotów dnia codziennego. Niech wraz z mocą przemiany chleba i wina, daje Ci moc przemiany ludzkich serc. Życzymy Ci wszelkiej pomyślności w realizacji planów i zamierzeń oraz tego, by Twoje szlachetne powołanie, przyniosło Ci zadowolenie i satysfakcję z wyboru tak trudnej i odpowiedzialnej drogi. Dziękując za to, że prowadzisz nas do Jezusa i wzbudzasz w nas nadzieję swoim duchowym wsparciem, życzymy Ci abyś szedł przez życie, jak dotąd z dobrocią w sercu, otoczony ludzką życzliwością. Niech Jezus Chrystus obdarza Cię wszelkimi łaskami, niech daje Ci siły w prowadzeniu parafii i głoszeniu Słowa Bożego, a Matka Pocieszenia – Pani Leżajska niech ma Cię zawsze w swojej opiece.

Parafianie wraz z Księżmi wikariuszami

W niedzielę  22 kwietnia 2018 roku zapraszamy na Wieczór Uwielbienia, przygotowany przez  ks. Kamila i grupę modlitewną oraz grupę bł. Marii Ledóchowskiej i Pielgrzymów Duchowych Przemyskiej Pieszej Pielgrzymki na Jasną Górę z kościoła pw. Świętej Trójcy w Leżajsku (Fara).

Całość będzie transmitowana przez Archidiecezjalne Radio Fara.

Chrystus zmartwychwstał byśmy uwierzyli,
że prawdziwa miłość jest zawsze możliwa,
można ją ranić, ale nie można zabić…

Drodzy Parafianie, Szanowni Goście!

Jakby to było wczoraj, gdy popiół pokrywał nasze głowy,
Gorzkie Żale głębią treści i melodią wiodły nas do Chrystusa,
cierpiącego, niesłusznie skazanego na śmierć. 
Z Nim też posuwaliśmy się ku górze na Drodze Krzyżowej,
której stacje z tęsknotą będą teraz czekały na promienie słońca.
|Bliską nam była Weronika i pobożne niewiasty oraz Józef z Cyreny.
Rekolekcje prześwietliły nasze sumienia,
Eucharystia umocniła wierność Chrystusowi i to Ukrzyżowanemu.
Na krótki przeciąg czasu uradowały nas palmy.
Zawstydził Jezus umywający nogi apostolskie.
To On na pożegnanie z tym światem zostawił najpiękniejszy dar,
Siebie samego zawierzając kapłańskim dłoniom i ludzkim sercom.
Nie mogło wreszcie zabraknąć jakże ważnej pieczęci,
która swą moc czerpie z przelanej krwi Syna Bożego.
Ziemia nie czuła się godną, aby zatrzymać w sobie Ciało Jezusa.
Straże nie były w stanie cokolwiek dostrzec.
Ale miłość dotarła w porę. Miłość Marii Magdaleny i jej towarzyszek, a także miłość św. Jana i św. Piotra.
Przed miłością ustąpiły głazy, przed miłością ustąpiła śmierć.
Grób okazał się pusty, a Chrystus żywy!

„Wesoły nam dzień dziś nastał,
którego z nas każdy żądał.
Tego dnia Chrystus Zmartwychwstał.”           

W tym radosnym dniu Zmartwychwstania Pańskiego przyjmijcie nasze życzenia: niech Chrystus prowadzi do pełnego odkrycia, że miłość jest możliwa; niech każdemu z Was przyniesie pokój, radość, siły, zdrowie, zadowolenie z podejmowanych wyzwań i spełnienie marzeń. Niech umacnia Was swoimi Darami Duch Święty, który napełnia Swoją mocą.

Błogosławionych Świąt!
Z modlitwą i kapłańskim błogosławieństwem

Wasi Duszpasterze